१८ वर्षकी बिनिताको सबै सपना अहिले अधुरै रहेका छन्।बाबाको २०७२ सालको भूकम्पमा परेर हात खुट्टा भाँ’चि एको यता सात वर्ष हुनै लाग्यो बिनिताको दुवै मृगौला फेल भएको पनि।बिनिया यतिबेला म’र्नु न बाँच्नुको दो’साँ’धमा बसिरहेकी छिन्।उनी भन्छिन्,
बाँचेर परीवारसँग घुलमिल भएर बस्न त धेरै रहर छ तर यसरी बस्न पाएको छैन।परीवारको अवस्था एकदमै कमजोर छ,म भन्दा बाहेक भाइबहिनीहरू पनि छन् उनीहरूको भविष्य पनि त बिग्रनु भएन बरु मलाई त बाँच्नु भन्दा त म’र्नु नै ठीक लाग्छ।
छोरीको यो अवस्था देखेर आमा साँच्चिकै बेसहारा बनेकी छिन्।परीवारमा भएको श्रीमानको अवस्था पनि त्यस्तो छ।माइतीमा भएका बुबाआमा पनि बि’ति सक्नु भयो र एउटा भएको भाइ पनि बि’ति सक्यो, आफ्नो भन्नू कोहि छैन।आमाको पी’डा र सबै परीवारको पी’डा सम्झेर मैले गर्दा सबैको बि’जो’ग भयो भन्दै भ’क्का’नि निन्छिन् उनी।छोरी बिनिताले अन्तर्वार्ता दिँदै गर्दा आमा साइडमा सुन्न नसकेर भक्कानिएर रुनुहुन्छ।
दुख त भोलि हामी जो कसैलाई पनि त पर्न सक्छ। तपाईं हामी जोकोहिले पनि सानो सहयोग गर्यौँ भने पनि उनलाई चाँडै निको पार्न सकिन्छ।आमा भन्नु हुन्छ,म
अब यो अवस्था झे’लेर बाँ’च्न सक्दिन र मेरा छोराछोरी टु’हुरा हुन्छन्।बुबाको अवस्था पनि त्यस्तो छ।अब बाँकी जिन्दगी पनि त्यत्तिकै काट्न सकिँदैन,कमाउने दिने पनि कोहि छैन भन्दै आमा बिलौना गर्नुहुन्छ।
तर अब त आफू बाँचेर कमाउने र छोराछोरी पा’ल्ने ,उप’चार गर्ने आँट पनि छैन र शक्ति पनि छैन भन्दै आमा बि’लौना गर्दछिन्।आफ्नै अवस्था यस्तो भएका कारण अब छोराछोरी हुर्काउने,पढाउने र उ’पचार गर्ने पनि हिम्मत हराउँदै जाँदो रहेछ।कृपया यस बिषयमा जिटीभी नेपालले तयार पारेको भिडियो सामाग्री तल प्रश्तुत गरिएको छ
